Vallata - Felice Garruto - Lu scardalan - Il cardatore -

Lu scardalan
(Il cardatore)
A cura di Felice Garruto
_______________________________________

Lu scardalan

  Il cardatore

Tant’ann’ fa a Vaddat stéva na pərsona
Ca facèva lu scardalan rə məstirə.
Rə sscang’nomə lu chiamavənə lu purch’spinə
Pə lə capéddə ca parèvən sspinə
Rə mmbòddə la faccia chiéna tənèva
sott’a la bbarba gròssa ca crəscèva
Sə scèva a la casa pə l’àppuntamèntə
Pə sə prəsəntà a casa rə la ggèntə
Sə prəs’ntava sulə a l’àppuntamèntə
cu man lu bàncàridd e li strumèntə
L’attrezz’ éra fatt r’roi part
Quèra a lu pavəmentə
éra chiénə rə sètəl rə spinə
quéra rə ngémma cu sételə chiů pəcclə
cu dojə man’chə ca sərvevə pə tt’ra’.
La lana sə mə’ttèva a chiocch a chiocch
pə rə manəchə sə tərava p’ lazz’cca a la part r’ sott
e t’rann cu tůtt la forza
la lana sə stərava sozza sozza
Tanta vold stu lavor sə facèva
fin’acquonn a na panna ald ’assèvə
Po məss a chjů filarə
cu la pondə rə la tavəla vənèva təràta
è a rutill assevən lung na mətrata
pə l’assůttiglià lu fusə ci vulèva
strufunonn cu tůtt la forza ca tənèva
girann girann lu fil si turcèva
cu la vecchia ca sott’a li baff sə la rəréva
Cu li norgh li fil’ sattaccavn
e nu gliumìr a la fin r’v’ntava
A ghiurnot sə scèvə cu la spəranza
rə’ lassa’ ndo lu piatt la crjanz
A fa magl’ e calz r’ lana la gént cə təneva
cu li firr na vərnata ci vuléva
La gentə la pacinzia la tənéva
e bunə lu lavor lə vəneva
Mo la gént chiů nun ffila
face perdə purə l’acqua rə la pila
Bast ca scazz ndò la casa nu bəttonə
l’arrobbə l’arriva rə prèsse a lu purtonə.
  Tanti anni fa a Vallata stava una persona
che faceva il cardatore di mestiere
di soprannome lo chiamavano il cinghjale
per i capelli ritti come spine
bolle la faccia piena teneva
sotto la barba lunga che cresceva
S’andava a casa sua per accordarsi
per presentarsi a casa della gente
si presentava solo all’appuntamento
con in mano il banchetto e gli attrezzi
Il banco comprendeva due parti
quella al pavimento
era piena di chiodi simili a spine
quella di sopra con chiodi più piccoli
con due manici per tirare
la lana si metteva a ciocche
per i manici si tirava per strofinarla
e tirando con forza
la lana si stendeva pari pari
tante volte il movimento si ripeteva
fino a farla lievitare come una panna
messo a più filari
con la punta della tavola veniva tirata
e un rotolo si formava di circa 1 metro
per assottigliarlo s’adoperava il fuso
strofinando con tutta forza
girando il filo si torceva
con la vecchia che se la rideva compiaciuta
con i nodi i fili si legavano
e un gomitolo alla fine diventava
a giornate s’andava con la speranza
di lasciare nel piatto la’’crjanz’’
la gente ci teneva a lavorare la lana
per tutta l’invernata
la gente aveva pazienza
e il lavoro riusciva bene
ora la gente più non fila
fa perdere anche l’acqua della’’pila’’
basta schiacciare un bottone
la roba ti consegnano presto al portone.


Felice Garruto

N.B. Spiegazione della ‘’crjanz’’.
Tempo fa le scarpe, i vestiti venivano confezionati in casa.
L’artigiano andava a giornata e durante il pranzo, per dimostrare gradimento, lasciava nel piatto un po’ di cibo, imitato dai suoi allievi.
Quindi il boccone lasciato, a dimostrazione che erano soddisfatti del pranzo.

__________________________________________

Pagina Precedente Indice Pagina Successiva
Home